Sinterklaas cadeaus voor Teofil
In het korte filmpje hier boven zie je hoe Teofil meer als 52 jaar heeft geleefd in weer en wind. Ook kun je zien hoe Teofil zich voort beweegt.
Foto boven 6 december 2003 wij zijn weer bij Teofil, zoals je ziet ligt hij, zo als altijd, buiten in de vrieskou. Wij geven hem wat cadeaus, uiteindelijk is het toch sinterklaas.
Het meeste blij was hij met zijn draagbare radio, hij riep lachend eindelijk is sinterklaas bij mij gekomen.
Ook laten wij de tekeningen zien van zijn nieuw huisje, hij keek heel gelukkig, was dit omwille van zijn huisje of omdat er eindelijk mensen in zijn leven zijn die om hem geven.
Foto boven zie je het plastic op en om zijn oude krot gespannen. diezelfde nacht vroor het 18 graden onder nul, drie weken later vroor het 36 graden onder nul.
Buiten in de kou
Zes december 2003 wij zijn op bezoek bij Teofil. Teofil ligt zoals altijd buiten in de kou.
Diezelfde nacht vroor het al 18 graden. Een maand later vroor het 36 graden onder nul.
Met rode jas is Henk Van Melis uit de Reek. Henk was mijn eerste vrijwilliger om gezamenlijk een huisje te gaan bouwen voor ´t Menneke.
Met zwarte jas ben ik zelf, ik heb me nog niet voorgesteld, ik ben Wim Jilesen, en kom uit Schaijk.
Op de derde foto zie je de mesthoop in het krot waar Teofil al zo veel jaren met zijn schapen slaapt.
Als je goed naar deze foto kijkt dan zie je dat de ruimte tussen de zolder en mesthoop niet meer is als ongeveer één meter.
In het midden rechts op de foto zie je een kuil. In deze kuil slaapt Teofil tussen zijn schapen.
Grote tas met warme winterkleding
Oktober 2003. Mijn vriendin Sandra is met mij onderweg naar Roemenië.
Wij worden op het vliegveld in Boekarest opgehaald door Tobie en Sandra, dit zijn de mensen waar wij deze week zullen overnachten.
We hebben een grote tas met warme winterkleding en warme dekens meegenomen voor ’t Menneke, zodat hij zich de aankomende winter, en hopelijk de laatste winter dat hij buiten ligt, nog warm kan kleden tegen de extreme kou daar in de bergen in Roemenië.
De volgende dag kopen we een paar tassen met levensmiddelen en vertrekken door de bergen richting ´t Menneke. Ondanks dat het herfst was was het weer redelijk goed.
Op de foto met de blauwe jas is Sandra samen met Sanda in gesprek met Teofil.
Ze zitten voor in het krot, achter Teofil zie je de opening waar hij iedere avond in kruipt op zijn mesthoop.
Teofil is blij dat hij ons ziet, en wij raken al snel in gesprek, je kon met deze man overal over praten en was in veel dingen geïnteresseerd.
Teofil vertelde uiteindelijk geëmotioneerd over de dood van zijn vader en moeder, hij raakte heel erg geëmotioneerd toen Teofil over de dood van zijn zus vertelde.
Ik begon steeds meer met deze man mee te leven, en beloofde mezelf om de rest van mijn leven voor deze man te blijven zorgen. Hij vertelde honderd uit, ik zag aan Tobie en Sanda, die voor ons alles vertolkte, dat Teofil hele wijze uitspraken deed, wat jammer dat wij elkaar niet konden verstaan.
Op een gegeven moment vroeg ik aan hem of hij graag een eigen huisje zou willen met een kacheltje. Hij keek mij ongelovig aan en zei wie ben ik om dit van iemand te verlangen.
Uiteindelijk zei hij dat hij dit natuurlijk heel graag zou willen maar hoe zou dit dan wel niet moeten gebeuren. Laat dat maar aan mij over, zei ik met mijn grote mond, en beloofde hem een mooi eigen huisje. Hij luisterde en zei, wat God wil dat zal gebeuren.
Na nog lang met elkaar gesproken te hebben besloten wij om weer te gaan, het begon aardig koud te worden. Wij lieten de levensmiddelen en de warme winterkleding bij hem achter, ook gaven wij hem geld, of hij dit kon gebruiken wisten wij toen niet.
Achteraf bleek dat hij van dit geld iemand uit het dorp, die daar wel eens langs kwam, plastic heeft laten kopen, en dit rondom en over zijn krot heeft laten spannen zodat hij de komende winter droog en uit de koude wind kon gaan liggen.
Op weg naar Nederland dacht ik bij mijzelf, wat heb ik nu weer gedaan, weer snel iets beloofd aan deze man, kan je dit wel waar maken. Maar misschien ook maar goed dat dit is gebeurd, want bij deze man die door iedereen in de steek is gelaten trek je je woord niet zomaar in.
Terug in Nederland doe ik een oproep via onze kabel tv bij ons in het dorp en omliggende plaatsen om vrijwilligers te werven om een huisje te bouwen voor Lápádat Teofil.
Al snel werd ik gebeld door Henk van Melis uit Reek, en al snel zei Henk dat zijn zwager Frans van Hees uit Schaijk ook graag mee zou willen helpen met het bouwen van het huisje. Aan Frans hadden wij een hele goede kracht, Frans is niet alleen een goede vakman maar hij heeft ook het huisje getekend.
Diezelfde week nog melde Peter van der Meer zich. Peter komt ook uit de Reek en is vrachtwagen chauffeur dit kon natuurlijk niet mooier.
We hadden al snel een mooi clubje bij elkaar. Wij besloten met elkaar dat wij het huisje in de Reek zouden bouwen, en uiteindelijk het huisje demonteren en dan te transporteren naar Roemenië.
Inmiddels hebben wij ook onze stichting in het leven geroepen, onze stichting zou de naam krijgen van Stichting Kansarmen Roemenië.
Vanaf toen ging het vrij snel, er moest eerst geld komen voor bouw materialen en natuurlijk voor transport
Er kwamen donaties binnen van mensen uit Schaijk en omliggende dorpen. Tussen het bouwen door hielden wij in bepaalde horeca gelegenheden het rad van fortuin, wat ook een enkele duizenden euro’s op leverden.
En zo waren wij in de winter 2003 / 2004 druk bezig voor ’t Menneke in de bergen die een paar duizend kilometer verderop in Roemenië verlamd buiten in de kou lag, met een temperatuur van 36 graden onder nul.
Pijn in zijn benen
Op twaalf jarige leeftijd werd Teofil met pijn in zijn benen naar het ziekenhuis gebracht.
Een paar weken later werd Teofil thuis gebracht door een oude ziekenauto, hij werd bij zijn oude en kleine woning, van zijn moeder, met zijn benen in het gips buiten neergelegd.
De pijn bleef, hij zou nooit meer kunnen lopen hij is voor zijn leven verlamd.
Zijn vader die al vele jaren dood was miste hij ontzettend, niet lang daarna overleed ook zijn moeder.
Nu had Teofil alleen zijn zus nog, zijn zus zorgde zo goed mogelijk voor haar broertje. De zus van Teofil heeft nog een enkele jaren voor hem kunnen zorgen, maar ook de zus van Teofil stierf veel te vroeg.
Van toen af aan moest Teofil alleen zien te overleven.
Theofil ligt al 52 jaar in de kouHet jaar is 2003, inmiddels is Teofil 64 jaar geworden, en ligt dus al 52 jaar buiten in weer en wind.
Het oude kleine huisje van zijn moeder is inmiddels een vervallen oud krot geworden waar nauwelijks nog dakpannen op liggen en waar de wind vrij spel heeft.
Het ouderlijk huis van TheofilEn dan te weten dat het in de winter wel meer als 35 graden kan vriezen.