Het was juni 2003 toen Roemeense mensen mij vroegen om eens mee te gaan naar een man in de bergen die daar verlamd zou liggen, waarop ze vroegen of ik deze man misschien ook zou kunnen helpen.
De volgende dag reden wij met een paar 4×4 wagens de bergen in naar deze man, ik had toen nog geen idee wat ik daar te zien zou krijgen.
Het was die dag een regenachtige dag, je ziet op de foto’s dat hij tot op zijn vel toe nat is.
Daar aangekomen zie ik een man op de grond liggen, hij kijkt wat verschrikt naar mij, maar begint al snel een gesprek met ons, het was een hele vrolijke en vriendelijke man.
11-8
Een vriendelijke man
Oud
Een vriendelijke man
Ik zie dat zijn benen gewikkeld zijn in oude plastic zakken, en de oude kleding die deze man aan had waren door en door nat. Ook miste deze man een oog, achteraf bleek dat hij zijn oog is kwijt geraakt door een hoorn van een bok van een van zijn schapen.
Van het Roemeens gebabbel wat zij toen hadden begreep ik op dat moment niet veel. Uiteindelijk begreep ik dat deze man, die ik toen nog niet van naam kende, hier al langer dan 52 jaar lag.
Ik vroeg waar hij sliep, en ze wezen naar het oude krot wat een dertig meter verder op stond. Ik liep er naar toe en keek vol verwondering naar dat oude krot.
De meeste dakpannen lagen er af en je kon dwars door het krot heen kijken. In het krot lag een mesthoop van zeker anderhalve meter hoog.
De mesthoop waar Theofil slaapt met zijn schapen
Iedere avond als het donker werd kroop deze man in zijn oude krot tussen zijn schapen op die mesthoop.
Diezelfde avond zou hij ook weer op die mesthoop kruipen, maar nu is hij tot op zijn vel toe nat, en een mogelijkheid om zich op te warmen of op te drogen heeft hij niet.
Dat wil zeggen dat hij morgenvroeg weer nat van die mesthoop af kruipt. En dan te weten dat het binnenkort weer winter is, en de winters in Roemenië kan het wel meer als 35 graden vriezen.
Hoe heeft deze man dit 52 jaar moederziel alleen kunnen overleven terwijl hij door iedereen in de steek gelaten is.
Steeds meer vragen kwamen bij mij op.
Wij hebben nog even met deze man gesproken, ik beloofde hem dat ik snel bij hem terug zou komen. De volgende dag reisde ik af naar Nederland.
Ik sprak in Nederland met mensen uit mijn dorp over deze man, waar ik toen de naam nog niet van wist, en Teofil kreeg al snel de naam van ´t Menneke in de bergen.
Vanaf toen, als er over Teofil werd gesproken, werd er alleen nog maar gesproken over ´t Menneke in de bergen in Roemenië.
